Voor het eerst ongesteld: ‘Mam, die moet toch in piep?’
Laatst bedacht ik me dat ik zelf ongesteld werd toen ik elf jaar oud was, dus tijd om me er wat meer in te verdiepen nu mijn oudste dochter elf is.
Als de dag van gisteren
Ik weet nog precies waar ik was toen ik voor het eerst ongesteld was. Het was een mooie zomerse dag en we zouden die middag met vakantie gaan. Ik ging naar de wc en bij het afvegen zag ik ineens bloed aan mijn wc-papiertje. Eerlijk gezegd schrok ik er niet echt van, want ik had een abonnement op de YES, zo’n meidenblad waar alles in wordt besproken. Ik riep mijn moeder - die er graag een heel gesprek van had willen maken – en vroeg naar de tampons die ze ooit voor me gekocht had. Uitleg had ik niet nodig, vond ik. Ik deed de badkamerdeur op slot en las de bijsluiter. Volgens mij is het vanaf dat moment gewoon goed gegaan.
Manier van aanpak
Als ik eraan terugdenk, heb ik er een prima gevoel bij. Mijn moeder voelde goed aan dat ik niet op een gesprek over de bloemetjes en de bijtjes zat te wachten, maar ik wist wel dat ik altijd bij haar terecht kon. Soms mompelde ze wel wat over hygiëne en dat een tampon regelmatig verwisseld moest worden en dat soort dingen. Als puber riep ik dan verveeld ‘Jahaaaaaaa’, maar nam het wel in mij op. Ik denk dat de manier van aanpak enorm verschilt per ouder en kind, maar dat er een nieuwe wereld open gaat bij de eerste menstruatie kan niemand ontkennen.
Open
Wij zijn geen naaktlopers, maar als een kind binnenloopt als ik onder de douche sta, doe ik daar niet moeilijk over. Ik kan me nog goed herinneren dat een van de kinderen als peuter met een (verpakte) tampon naar me toe kwam en zei: ‘Hier mam, die moet toch in je piep?’ Dat was wel even een momentje waarop ik dacht: oké, misschien hoeven ze niet álles mee te krijgen. Anyway, ik probeer wel open en eerlijk te zijn tegen de kinderen en daar horen dit soort onderwerpen ook bij. Tot een zekere mate. Er worden hier thuis soms ook grapjes gemaakt als mama d’r bui niet heeft en die kan ik hebben.
Het gesprek aangaan
Veel vriendinnen van mij zijn al van tevoren het gesprek met hun dochter aangegaan. Toen ik een poging deed, herkende ik in haar mijzelf van zo’n 27 jaar geleden. Ze zat er niet echt (of misschien wel ‘echt niet’) op te wachten en vond het overduidelijk maar awkward. Toen heb ik het gesprek maar afgekapt en mompelde nog snel dat als ze het nodig zou hebben er in mijn badkamerkastje een bakje lag met spulletjes voor meisjes die voor het eerst ongesteld zijn. Ik heb er een briefje bij gedaan met instructies, confetti, een reep chocola en een kinderparacetamol. Ik denk dat ze ‘haar eerste keer’ nog niet heeft gehad. Anders had ik haar vast met chocola-mond voorbij zien lopen en had ik her en der wat confetti teruggevonden, sloddervos dat ze is.
Komt later
Nu ze nog twee mini-erwtjes van boven heeft, zal het zo’n vaart niet lopen. Ook denk ik dat je als moeder direct aanvoelt als ze ongesteld is geworden. En tegen die tijd zal ik haar meer vertellen dan op het briefje staat, mocht ze er dan wel behoefte aan hebben. En als ze daar nog steeds geen behoefte aan heeft, zal ik nét verstaanbaar mompelen dat het wellicht niet handig is om juist die dag een witte skinny jeans aan te trekken….
