Liefde is een tikkende tijdbom
Vijf maanden later. Een vluchtige afscheidskus en je vertrok. Met een rinkelende fietsbel rechtsaf, in de richting van je eigen geluk. Met de levendige straten van Mexico als eindbestemming. Stond ik hier, in een knalroze ochtendjas met blote voeten aan de grijze stoeptegels genageld. Mijn ratio van ‘ik wist wel dat het eindig was’ compleet overheerst door de onmacht van een gebroken hart.
De liefde gaat stuk, steeds sneller. En niet alleen die van mij. Gemiddeld 4.2 jaar houdt de millennial het uit in een liefdesrelatie blijkt uit onderzoek van statistiekbureau Insee. Opmerkelijk kort vergeleken met de romances van oudere generaties. Anita - mijn Jordanese bovenbuurvrouw - schenkt al veertig jaar, iedere ochtend een bakkie pleur in voor haar jeugdliefde Hans. Marco Borsato en Leontine waren meer dan vijfentwintig jaar samen. Het huwelijk van mijn grootouders behaalde zelfs de plaatselijke krant. ‘Nico en Grada 60 jaar getrouwd’ kopte het blad boven een foto waarop het paar hand-in-hand in de moestuin van hun koopwoning staat. De tevreden glimlach op beiden gezichten vertelt dat zij in dit diamanten huwelijk nog altijd gelukkig zijn. Zal ik dit unieke tijdsbestek ooit overwinnen? Ik schat de kans nagenoeg nihil.
De liefde die mijn generatie kent is vaak plaats en moment gebonden. Tinder deed onderzoek en toont aan dat 72% van de millennials er bewust voor kiest om in bepaalde periodes vrijgezel te blijven. Zo ook Jazz. Hoe verliefd we die honderdvijftig dagen ook waren, zijn intrinsieke motivatie om ver weg en voor onbepaalde tijd op avontuur te gaan won het van de behoefte om zich aan mij te binden. Deze reis stond op zijn bucket-list en een relatie was nu - volgens hem - onmogelijk. Zijn keuze om als vrij individu de wereld te betrekken is een logisch resultaat van een maatschappij waarin het ‘ik’ continu centraal staat. Persoonlijke ontwikkeling en een flinke dosis zelfliefde is waar het in onze huidige tijdsgeest, en dan vooral hier in Amsterdam om draait. Nu is de tijd om dromen te verwezenlijken en daar gaan we. Alleen, op weg naar unieke avonturen of groots succes. Plotseling te druk voor een partner. Straks te ver weg voor een lange afstandsrelatie. Maar tot die tijd kunnen we het leuk hebben en zelfs houden van.
Liefde onder mijn generatie is als een tikkende tijdbom. Duizend stukjes. De kraag van mijn roze badjas zeiknat. Was het dan geen echte liefde? Omdat de totale overgave zoals mijn grootouders dit kenden ontbrak. De tijd zal het leren: ‘Schat, oude liefde roest niet.’, roept Anita terwijl haar panterprint pantoffels naast me op de stoep vallen.