We love Sex and the City!
Man oh man wat houden wij van Sex and the City. De tv serie die eigenhandig voor een hernieuwde seksuele revolutie zorgde. En ons geluk kan niet op, want de serie komt na 20 jaar weer terug! Dat is goed nieuws, want veel onderwerpen die in de serie werden besproken zijn actueler dan ooit. Een ode aan de tv-serie die (bijna) alle andere series over seks overbodig maakte.
Sinds SATC in 1998 verscheen, leerden Carry, Samantha, Charlotte en Miranda vrouwen over de hele wereld dat het prima is om te genieten van ongecompliceerde seks, dat diepgang goed kan samengaan met een voorliefde voor shoppen en stiletto hakken en dat de zoektocht naar ware liefde juist alles met vrouwenemancipatie te maken heeft. Dat doe je namelijk niet voor mannen, maar voor jezelf.
Sex and the City is niet zomaar een tv serie, het is een sociaal fenomeen. Een bevrijding voor vrouwen die dachten dat ze te oud waren voor geile seks, dat een sekstoy alleen door een hoer gebruikt wordt en dat fantaseren over een trio het toppunt van sletterigheid is. Tegelijkertijd was het een ode aan de esthetiek van van er goed uitzien. Een paar killerheels koop je niet om mannen te behagen, maar uit liefde voor schoonheid, zoals een ander een mooi schilderij aan de muur hangt omdat hij van kunst geniet. En die parade van mannen die langskomt? Nog zo’n aangenaam tijdverdrijf, je kunt maar beter iets leuks in je bed (of op een andere locatie) hebben liggen terwijl je - heel traditioneel - op zoek bent naar de ware.
Op papier klinkt het als een dertien-in-een-dozijn format: vier vriendinnen banen zich - gekleed in de heerlijkste designer outfits- feestend en cosmopolitans drinkend door the Big Apple, terwijl ze op zoek zijn naar de ware. De een doet het met alles wat een piemel heeft, de ander mijmert 24 uur per dag over trouwen en kindjes krijgen. In het echte leven zouden deze vier totaal verschillende karakters waarschijnlijk nooit met elkaar bevriend zijn, maar dat maakt niet uit. Sterker nog, het maakt SATC het ultieme boegbeeld van sisterhood. Preuts of promiscue, alles kan en alles mag en we veroordelen elkaar nooit om elkaars keuzes. Het zijn de vriendinnen die iedere vrouw zich wenst.
Als vrouw over seks praten? Dat kon pre-Sex and the City echt niet in het preutse Amerika. In die zin was de serie baanbrekend, want hoe verschillend de vriendinnen ook waren, over een ding waren ze het eens: soms heb je gewoon zin en daarover praten moet kunnen. In die gesprekken werden allerlei onderwerpen uit de taboesfeer gehaald: biseksualiteit, onenightstands, trio’s, soa’s en vibrators om er een paar te noemen. En wie herinnert zich de aflevering met hoofdredacteur Julian nog, die Carry meeneemt naar het paradijs (namelijk de Vogue inloopkast) en daar zijn broek laat zakken? #metoo avant la lettre. Toch was er ook kritiek op de serie. De hoofdrolspeelsters zouden oppervlakkige types zijn, zó geobsedeerd door het vinden van de ware dat ze de emancipatie eigenhandig terug in de tijd hielpen. Carry en haar vriendinnen kon het allemaal niet schelen. ‘Ik zal door niemand worden beoordeeld, ik zal pijpen wie ik wil, zolang ik kan ademen en knielen,’ aldus Samantha.
Geef toe, we zijn allemaal op zoek naar ware liefde. Het allerfijnst is iemand naast je hebben die alles van je weet, van de zweetvoeten die je wanhopig probeert te verbergen tot aan die traumatische jeugdervaring waar je liever met niemand over praat. De mens wil zich simpelweg verbonden voelen, of dat nou met een vent, een vrouw, onze kids of - juist - onszelf is. En terwijl we op zoek zijn naar verbinding en liefde, kunnen we het maar beter gezellig maken in een hippe bar en iets leuks aantrekken, omringd door fantastische vriendinnen die voor ons door het vuur gaan - en jij voor hen. En af en toe een leuke seksdate regelen als we daar zin in hebben. Dat, lieve mensen, is het toppunt van seksuele empowerment en emancipatie.
