Ongewenst zwanger: drie vrouwevertellenn over hun abortus ervaring, de reden en de gevolgen
Het plegen van abortus bij een ongewenste zwangerschap is de enige medische behandeling in Nederland die nog in het Wetboek van Strafrecht staat. Alsof het een criminele daad is. Cycle vindt dat een abortus plegen niet gepaard hoeft te gaan met schaamte. Vrouwen, práát over je abortus! Met jou maken gemiddeld 30.000 vrouwen per jaar een keuze voor abortus*, dus je bent niet alleen. Praten helpt bij de psychische verwerking en doorbreekt het taboe.
We gingen in gesprek met Puck (28):
'Ik heb gehoord dat je na een abortus minder goed zwanger kunt worden. Daar kreeg ik een hartverzakking van. Stel dat ik uiteindelijk geen kinderen kan krijgen? Ik ben bang dat ik er dan zoveel spijt van krijg, dat is echt een terugkerende paniekgedachte voor mij.
Het is inmiddels twee jaar geleden dat ik een abortus onderging. Ik was 25, studeerde, was vrijgezel. Samen met een vriendin ging ik een weekend naar Londen en we ontmoetten tijdens het uitgaan een stel leuke jongens. Het bekende verhaal: dronken, met een van die jongens mee naar huis, seks. Heel keurig met condoom. Alleen was ik na de seks het condoom kwijt. Ik heb het uiteindelijk diep in me teruggevonden en kon het er met het puntje van mijn nagel nog net uithalen. Aan de pil was ik niet, want - zo redeneerde ik - ik had geen vriend en wilde sowieso voor de veiligheid altijd een condoom gebruiken.
‘Het was dronken seks met iemand uit een ander land’
De volgende ochtend heb ik meteen een morning after pil ingenomen, maar ik denk dat ik seks heb gehad op mijn meest vruchtbare moment, want die pil heeft niet gewerkt. Zes weken later werd ik van de een op de andere dag super misselijk en dat hield niet meer op. Terugkijkend besefte ik toen al dat ik zwanger was. De positieve testuitslag was een bevestiging van wat ik diep van binnen al wist. Paniek! Maar ergens ook rust. Ik wist meteen dat ik het niet kon houden. Ik kon een kind financieel niet ondersteunen, het zat niet in de planning, ik studeerde nog en het was dronken seks met iemand uit een ander land. Niet echt een lekkere basis voor het krijgen van een kind. Bovendien: ik wil al mijn hele leven graag kinderen, maar samen met een grote liefde, niet uit een one night stand.
Ik heb het eerst aan mijn moeder verteld en later ook aan mijn vader. Zij reageerden allebei ontzettend lief en zeiden meteen dat ze achter mijn keuze stonden, wat die keuze ook zou zijn. En dat ze me zouden helpen als ik besloot om het te houden. Ik ben naar de huisarts gegaan voor een intakegesprek en kreeg een week bedenktijd*. Ik was me zo bewust van het leven in mijn buik dat ik toch ging twijfelen. Hoe zou het zijn als ik het wel zou houden? Ik wist dat ik genoeg liefde had om te geven en dat het echt wel goed zou komen, zeker met de hulp van mijn ouders. Maar ik zag het gewoon niet voor me.
Uiteindelijk was ik 8 weken zwanger toen ik naar abortuskliniek Beahuis & Bloemenhove in Heemstede ging voor een zuigcurretage. Iedereen daar was ontzettend lief en aardig, heel prettig. Er werd een echo gemaakt om te kijken hoe ver ik precies was. Ik wilde de echo niet zien maar per ongeluk gebeurde dat wel, omdat de verpleegster het dossier met de foto opengeslagen op het bureau liet liggen. Dat was heel heftig. Ik zag een bolletje ter grootte van een ei en ineens was mijn zwangerschap van iets abstracts in iets tastbaars veranderd. Je praat jezelf aan dat het nog zo klein is en nog niet echt een levend ding maar dat veranderde op slag.
Toch besloot ik om door te zetten. Vlak voor de curettage - een week later - werd ik onder narcose gebracht en bij het wakker worden voelde ik meteen dat het weg was. Er was letterlijk een leegte in mijn buik ontstaan. Daarna begon een van de zwaarste periodes uit mijn leven, met diep, intens verdriet. Dat had ik totaal niet aan zien komen. Ik stond helemaal achter de beslissing die ik had genomen, daar lag het niet aan. Het verdriet was vooral hormonaal. Ik was heel erg verrast door de supergrote gevoelens die mijn abortus teweegbracht. Daar zou best wat meer aandacht voor kunnen zijn. Een psycholoog bij de kliniek bijvoorbeeld, want nu is een abortusbehandeling in Nederland in principe zonder follow up.
‘Spijt van mijn abortus? Absoluut niet’
Ik denk er nog steeds vaak aan maar het was in die fase van mijn leven een goede beslissing. Wel heb ik een lichte angst dat ik hierna niet meer zwanger kan worden of dat ik niet de juiste partner zal vinden. Ga ik dan spijt krijgen? En als ik nu zwanger zou worden en het zou houden, zou ik dat moeilijk vinden: waarom dit kind wel en dat andere niet? Ik vind mezelf geen slet, maar voel wel wat schaamte. Hoe zullen anderen over me denken als ze dit weten? Terwijl, als iemand anders dit doet, zie ik het helemaal als haar eigen beslissing en verandert er niets in hoe ik naar die persoon kijk.
Onze generatie doet niet moeilijk over een one night stand, maar onbewust veroordeel ik mezelf er toch voor. Ik was dronken en had niet gezegd dat ik niet aan de pil was. Stom.
Maar een jongen gaat er automatisch vanuit dat het meisje het wel regelt en dat vind ik een heel raar ding in deze maatschappij. Alleen mijn ouders, beste vriendin, zus en broer weten het. Ik heb het mijn broertje pas geleden verteld, voornamelijk omdat ik hem bewust wilde maken van de verantwoordelijkheid die hij heeft als hij seks heeft met een meisje. Spijt van mijn abortus? Absoluut niet. Maar het is wel iets dat ik de rest van mijn leven bij me zal blijven dragen.
Tips van de Cycle psychotherapeut
Ten slotte heeft psycholoog Cobie Lutters (psycholoog) een aantal tips voor vrouwen die voor de keuze staan om een zwangerschap te beëindigen. ‘De meeste vrouwen die een abortus hebben ondergaan, hebben er vrede mee. De reden van de abortus, of het een vrije keuze is of dat je het (nood)gedwongen hebt moeten besluiten speelt daarbij een rol. Een abortus blijft desalniettemin een ingrijpende ervaring. Sta toe dat het je kan raken, dat werkt het beste voor het verwerkingsproces. Sommige vrouwen raken in de knoop met zichzelf, omdat ze het proces eerder niet voldoende hebben afgewogen en doorleeft. Als je dan later in je leven wel kinderen wilt en het bijvoorbeeld niet lukt, kun je daar psychische problemen mee krijgen. Het is daarom enorm belangrijk dat vrouwen die voor deze beslissing staan er over praten. Dat hoeft niet per se met een psycholoog, het kan ook met een vertrouwenspersoon zijn, zoals een fijne vriend(in), je moeder, zus of partner. Heb je niet iemand in je omgeving die je genoeg vertrouwt om erover te praten? Zoek dan professionele begeleiding. Daarnaast wordt altijd aangeraden de keuze tot abortus op papier te zetten, zodat je altijd later kunt terughalen waarom en hoe je tot een besluit bent gekomen.’
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Cycle ging in gesprek met Maxime (28) over haar keuze voor abortus en haar ervaring.
* De wettelijke vijf dagen 'bedenktijd' is inmiddels afgeschaft.
*(Bron: Fiom)
