34 jaar en al in de overgang. Het overkwam Charlotte
Naam: Charlotte Leeftijd: 43 Jaar Beroep: Zelfstandig life coach & trainer Relatie: Ja
Vervroegde overgang, het woord zegt het al. Wanneer kreeg jij hier last van?
Ik was een jaar of 34. Vanaf dat moment kreeg ik eigenlijk allerlei klachten, ik werd niet meer regelmatig ongesteld. Ik kreeg last van droge ogen en een droge huid en kreeg veel last van hoofdpijn. Ondertussen was ik steeds heel erg moe. Ik had al het idee dat het iets hormonaals was, maar mijn dokter in Amerika - waar ik op dat moment woonde - die deed het af als stress. Ik was 37 toen de diagnose echt gesteld werd. Ik werd steeds zieker, op een gegeven moment kon ik een jaar niet meer werken van vermoeidheid. Toen ben ik veel gaan lezen en heb ik - inmiddels terugverhuisd naar Nederland - een FSH thuistest gedaan. Met deze positieve thuistest uitslag ben ik naar de huisarts gegaan en vanaf dat moment werd ik pas serieus genomen. Uiteindelijk kreeg ik dus een doorverwijzing voor de gynaecoloog.
Was er een aanwijsbare reden voor jouw vervroegde overgang of (nog) niet?
Ik heb bloedonderzoek laten doen in het UMC in Utrecht en daar is geen reden gevonden. Geen chromosomale afwijking gevonden of dergelijke. Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet wat de oorzaak is. Bij de meeste vrouwen wordt dit niet ontdekt.
Heb jij last van overgangsklachten (gehad) en welke klachten waren/zijn dat?
Nachtzweten was een van de klachten waar ik heel veel last van had. Hierdoor bleef ik slecht slapen en bleef ik een enorme vermoeidheid ervaren. Ik kreeg last van een hele droge huid en droge ogen en kon bijvoorbeeld mijn lenzen niet meer in doen. Ik houd heel erg van reizen en Ik weet nog - voordat ik diagnose had - dat ik in Nepal was en zo futloos was. Ik herkende mezelf helemaal niet terug. k heb toendertijd veel op wilskracht geleefd totdat eigenlijk het licht uit ging.
Op welke manier heeft de (vervroegde) overgang invloed gehad op jouw leven?
Ik wilde graag een kindje maar dat kon toen ook niet meer. Die klap kwam er ook nog bij. Destijds kwam alles tegelijk. Ik was midden dertig en het voelde alsof er 20 jaar van mijn leven gejat was. Ik voelde mij ineens een oude vrouw. De vermoeidheid en het idee dat ik geen kinderen kon krijgen, ik kreeg angst en paniekaanvallen. Het was een heel zwaar jaar. Het is zo gek als je zo jong bent, je bent daar helemaal niet mee bezig. Ik was mijn bedrijf aan het opzetten en veel aan het reizen. Het paste niet bij mijn plannen, mijn wereld en vooral niet op die leeftijd. Ondertussen heb ik wel een bepaald soort acceptatie gevormd rondom mijn situatie.
Hoe ga/ging jij er mee om richting je sociale kring? (richting vriendinnen, partner, gezin, familie, werk etc)? Kon je er makkelijk over praten?
Met mijn partner is het nooit een probleem geweest, wij zijn heel open met elkaar. Mijn vriendinnen die heel dichtbij mij stonden heb ik het wel verteld, maar anderen niet. Ik schaamde mij heel erg en was bang dat ze misschien anders naar mij zouden kijken. Het speelde voor hun toen ook helemaal niet. Ik ben nu begin 40 en pas nu komen de eerste van mijn vriendinnen met vragen en verhalen over de overgang. Nu ben ik er ook niet meer mee bezig. Mijn medicatie werkt maar destijds voelde ik mij heel eenzaam. Mijn werkgever reageerde ook niet zoals ik verwacht had (ik was daar toen ook uitgevallen). Ik had een jaar contract en dat werd niet verlengd. Ik kan mij herinneren dat mijn toenmalige manager zei: “wel een gemiste kans”. Ik dacht toen echt: “Sorry dat mijn kinderloosheid en mijn ziekte er tussen zijn gekomen.”. Dat soort ongevoelige reacties zal ik nooit vergeten maar over het algemeen reageerde iedereen fijn en vol medeleven.
Heb je ondersteuning gezocht en kunnen vinden?
Via reguliere zorg kwam ik niet veel verder. Om deze reden heb ik zelf hormoonsuppletie therapie uitgezocht. De eerste gynaecoloog waar ik bij terecht kwam was een man in Amersfoort waarbij ik na 5 minuten buiten stond. Hij wilde niet uitzoeken waarom ik vervroegd in de overgang was geraakt en vond dat ik maar aan de pil moest. Maar ik herinnerde mij dat ik in Amerika bij Oprah Winfrey had gezien dat ze bij dit soort gevallen vaak bio identieke hormonen gebruiken dat gelijk is aan je eigen vrouwelijke hormonen. Dus dat is veel natuurlijker. Ik heb een hele hoop zelf gedaan waardoor ik dicht bij mezelf ben gekomen en veel kennis en ervaring heb opgedaan over gezond en bewust leven. Aan de andere kant heeft het ervoor gezorgd dat ik nog steeds heel erg wantrouwig ben naar reguliere artsen. Ondertussen ben ik bij drs Van Dijken in het OLVG ziekenhuis waar ik wel blij ben. Ik moet mijn medicatie gebruiken tot mijn 50e want je hebt ook kans op hart en vaatziekten en botverlies. Van dat laatste heb ik helaas al wat last. Dat heeft er echt mee te maken dat de diagnose te laat is gesteld. Voor de mentale kant heb ik destijds met een coach gepraat wat mij zeker geholpen heeft. De coach heeft mij laten inzien dat ik niet vroegtijdig oud ben en je meer dan alleen je eierstokken bent.
Wat is jouw tip voor al die vrouwen die hier (ook) last van hebben?
Ik wil graag meegeven aan andere vrouwen: Luister goed naar je eigen intuïtie en je lichaam. Als je gekke klachten hebt, vermoeid blijft en onregelmatig ongesteld wordt, laat je niet zomaar wegsturen. Dring aan op een doorverwijzing van je huisarts naar de gynaecoloog. En als je niet serieus genomen wordt, dan kan je een thuistest kopen en met die uitslag naar de huisarts gaan. Dat heeft bij mij wel gewerkt.
Meer ervaringsverhalen lezen over mensen in de vervroegde overgang? Lees dan hier verder.
