Bo van de Berkt raakt op haar 23ste vervroegd (kunstmatig) in de overgang als gevolg van endometriose.
Je bent 23 en dan in de overgang. Hoe kan dat?
In januari had ik opeens veel bloed bij mijn ontlasting en moest ik ook bloed overgeven. Ik had ook zoveel pijn, ik kon helemaal niets meer. Via de huisarts ben ik bij de Maag-Darm-Lever specialist terecht gekomen die niet zoveel kon vinden behalve iets ‘geks’ bij mijn endeldarm. Na een MRI werd uiteindelijk de diagnose ernstige graad endometriose bij mij gesteld. Eerst hebben we de pil geprobeerd maar dat lukte niet. Ik kon niet slapen van de pijn en kon geen blokje om het huis lopen. Toen de arts mij vertelde dat ik beter kunstmatig in de overgang gebracht kon worden door middel van Lucrin injecties, klapte ik wel in elkaar. Ook voor mijn moeder was het heel heftig. Maar ik stond ook wel achter het besluit van mijn arts. Dit kon namelijk ook niet zo doorgaan.
In juni heb ik de eerste Lucrin injectie gekregen voor drie maanden in de hoop dat dit mij zou helpen bij mijn pijnklachten. Helaas was dat niet zo en moest ik nog een keer een injectie voor drie maanden. 9 november moet ik weer terugkomen in het ziekenhuis voor controle. Gelukkig is de pijn nu te dragen en kan ik tenminste weer naar het hockeyveld om mijn team aan te moedigen vanaf de kant.
Van welke overgangsklachten heb jij het meeste last?
Ik heb echt gigantisch veel opvliegers. Zeker in de periode na de eerste injectie. Ik kon toen eigenlijk de hele week wel onder de douche staan omdat het zweet van mij af droop. Nu is dat gelukkig minder vaak maar ik heb zeker nog wel drie opvliegers per dag. ‘s Nachts heb ik het vaak benauwd en moe, moe, moe!
Als 23 jarige vrouw zou je het liefst vol in het leven willen staan. Hoe is dat voor jou?
Ja het is best lastig maar inmiddels kan ik het goed een plek geven. Natuurlijk heb ik ook momenten van ‘waarom ik’? Sinds april zit ik ziek thuis en nu pas sinds een paar weken kan ik drie uurtjes per dag werken. Daarna ben ik kapot. Op mijn werk weten ze het ook en we kunnen ook lachen om mijn opvliegers. Zeker met de vrouwelijke collega’s. Met vrienden erover praten is best ook lastig want ze weten natuurlijk niet wat ik voel. Maar ik doe het wel. Ik ben heel open naar mijn vrienden en familie. Dat helpt mij enorm. Op een gegeven moment merkte ik echt dat ik mijn verhaal kwijt moest. Toen ben ik een blog gaan schrijven en dat helpt mij echt in het verwerkingsproces.
Je bent nu single. Hoe is dat voor jou als je aan een partner denkt en wellicht een kinderwens?
Als er iemand in beeld zou zijn, hoop ik dat hij mijn gezondheid ook veel belangrijker vindt dan wat er bij komt kijken. Tot nu toe is mijn kinderwens niet heel groot maar het komt wel echt bij je binnen als je je beseft dat het bij mij wel eens een stuk lastiger kan zijn. Ik hoop echt dat ik over een jaar of vijf terug kan kijken op een heftige periode maar waaruit ik ook veel voldoening heb gehaald. ‘Hoe leuk zou het zijn als ik straks ook een kleintje kan krijgen….maar ja….ik leef nu echt met de dag en laat het op mij af komen’.’
Wat is jouw tip voor al die vrouwen die hier (ook) last van hebben?
Ik heb de eerste periode heel erg zelf aangerommeld in mijn eentje. Pas daarna ben ik veel meer open geworden en heb ik mijn verhaal verteld aan mijn familie en vrienden. En met mijn moeder - die ook in de overgang is - kan ik gelukkig ook lachen als er weer een opvlieger voorbij komt. Ik wil echt meegeven om zoveel mogelijk te praten zodat je niet alles alleen hoeft te dragen. Je krijgt meer begrip van je omgeving dan als je alles stil houdt. Of schrijf het lekker van je af in een blog zoals ik dat ook heb gedaan!
