Vrouwen vertellen over hun abortus, hun ervaring en de gevolgen

Abortus is de enige medische behandeling die nog in het Wetboek van Strafrecht staat. Alsof het een criminele daad is. Tel daarbij de wettelijk verplichte bedenktijd van 5 dagen op (alsof wij vrouwen 5 lange dagen nodig hebben om na te denken over de consequenties van een abortus. Heus, we zijn intelligente wezens en hebben die moeilijke afweging al gemaakt vóórdat we de gang naar kliniek maakten). Vermenigvuldig dat met de seksuele voorlichting die je verplicht moet aanhoren in de kliniek (ik weet heus wel hoe ik zwanger ben geraakt, ik ben geen klein kind) en je begrijpt hoe het komt dat er een taboesfeer kan blijven bestaan rondom het afbreken van een zwangerschap.

Cycle is er klaar mee dat een abortus gepaard moet gaan met schaamte. Vrouwen, práát over je abortus. Met jou ondergaan 30.000 vrouwen per jaar*, dus je bent niet alleen. Praten helpt bij de psychische verwerking en doorbreekt het taboe. Drie moedige vrouwen nemen op dit platform het voortouw. Lees hun verhalen en vertel het jouwe. We horen graag van je!

Dit keer het verhaal van Martine (47):

Martine

Het is al 21 jaar geleden, maar ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik op een grauwe oktoberdag over het staafje plaste dat mij 2 minuten later uit de onzekerheid hielp: zwanger. Ik wist meteen dat ik dit niet wilde, dat ik een totaal andere toekomst voor mezelf zag dan halverwege mijn studie de zorg voor een kind krijgen. Míj́n kind, dat ik dan zou opvoeden met mijn waanzinnig leuke, maar totaal onverantwoordelijke geliefde, die wekelijks een nachtje doorhaalde op een party, en dat naar alle waarschijnlijkheid niet wilde inruilen voor slapeloze nachten met een huilende baby.

Deze baby wilde wel heel graag vermoedde ik, want de zwangerschap was dwars door de pil heen geknald. Ik had echter andere dromen en ambities. De keuze voor een abortus was daarom snel gemaakt. Een intake bij de abortuskliniek volgde. Ik was ongeveer 8 weken zwanger liet de echo zien en mij werd - na een vernederend kwartier seksuele voorlichting - gevraagd of ik zeker wist dat ik dit wilde. Ja, dat wist ik en zo werd ik weer naar huis gestuurd om de 5 dagen verplichte bedenktijd uit te zitten*. Die vond ik achteraf het ergst van het hele traject. In mij groeide een mensje dat ik niet wilde. Dat mensje was zich nergens van bewust, groeide lekker door en kwam steeds dichter bij haar of zijn einddoel: geboren worden.

‘Ze liet mijn schuldgevoel als sneeuw voor de zon smelten’

Ondertussen was ik hondsmoe, mijn borsten knalden uit elkaar en ik werd misselijk bij de gedachte aan voedsel. Trillend van de zenuwen ging ik een week later (er zat ook nog een weekend tussen helaas) naar de abortuskliniek in het centrum van Amsterdam. Daar werd ik opgevangen door de liefste verpleegster die je kunt wensen. Ze stelde me gerust, vertelde een verhaal over ongeboren zieltjes die nooit een ander veroordelen, zeker hun would be moeders niet (een mening hebben over anderen is namelijk aangeleerd vertelde zij, met die eigenschap wordt je als mens niet geboren) en liet zo mijn schuldgevoel als sneeuw voor de zon smelten. Nu, jaren later ben ik haar nog steeds dankbaar hiervoor.

De ingreep zelf was… klinisch. De arts ging zonder verdere plichtplegingen aan het werk. Ik kreeg een plaatselijke verdoving, de lieve verpleegster hield mijn hand vast, en de hare mocht ik helemaal fijn knijpen. Ik werd daarna naar een uitslaapkamer gebracht, kreeg een stukje ontbijtkoek en stond een uurtje later weer buiten. Bibberig en met buikpijn, maar opgelucht.

Ik heb nooit spijt gehad van mijn abortus, de waanzinnig leuke maar totaal onverantwoordelijke man en ik zijn inmiddels al járen niet meer bij elkaar. Ik moet er niet aan denken dat wij een kind samen hadden gehad. Ik heb mijn studie afgerond, een leuke carrière opgebouwd, een nieuwe fijne man ontmoet die heel lekker vadert over onze twee kinderen. Aan het kindje dat er toen niet kwam denk ik nog vaak. Gek genoeg is hij/zij altijd bij me.

Tips van de Cycle psychotherapeut

Ten slotte heeft expert by Cycle psycholoog Cobie Lutters (psycholoog) een aantal tips voor vrouwen die voor de keuze staan om een zwangerschap te beëindigen. ‘De meeste vrouwen die een abortus hebben ondergaan, hebben er vrede mee. De reden van de abortus, of het een vrije keuze is of dat je het (nood)gedwongen hebt moeten besluiten speelt daarbij een rol. Een abortus blijft desalniettemin een ingrijpende ervaring. Sta toe dat het  je kan raken, dat werkt het beste voor het verwerkingsproces. Sommige vrouwen raken in de knoop met zichzelf, omdat ze het proces eerder niet voldoende hebben afgewogen en doorleeft. Als je dan later in je leven wel kinderen wilt en het bijvoorbeeld niet lukt, kun je daar psychische problemen mee krijgen. Het is daarom enorm belangrijk dat vrouwen die voor deze beslissing staan er over praten. Dat hoeft niet per se met een psycholoog, het kan ook met een vertrouwenspersoon zijn, zoals een fijne vriend(in), je moeder, zus of partner. Heb je niet iemand in je omgeving die je genoeg vertrouwt om erover te praten? Zoek dan professionele begeleiding. Daarnaast wordt altijd aangeraden de keuze tot abortus op papier te zetten, zodat je altijd later kunt terughalen waarom en hoe je tot een besluit bent gekomen.’ Meer ervaringsverhalen lezen? Cycle ging in gesprek met Puck (28) over haar keuze voor abortus en haar ervaring.

* De verplichte bedenktijd van vijf dagen is inmiddels afgeschaft. *Bron: Fiom