Janneke (33) kreeg een posttraumatische stress syndroom na de bevalling: ‘Ik had zulke strakke kaken dat ik nauwelijks meer kon eten’.

Janneke werd in 2021 zwanger van haar tweede kindje. ‘Ik werd zwanger van mijn zoontje tijdens de corona lock down. Corona was voor mij een sluipmoordenaar. Het trok veel energie bij mij weg door het vele thuiswerken met een jonge peuter thuis.

Janneke voelde zich goed tijdens de zwangerschap. Ze was wat vermoeid en hield in de laatste weken vocht vast maar voelde zich verder prima. Maar dat veranderde de dag voordat Janneke met verlof ging. ‘De verloskundige kwam er toen achter dat mijn zoontje veel te klein was. Niet een beetje aan de kleine kant, nee, echt veel te klein. Ik werd direct opgenomen in het ziekenhuis omdat ook mijn bloeddruk erg hoog was. Uiteindelijk is hij met 37 weken en twee dagen gehaald omdat hij niet meer groeide in mijn buik. De inleiding ging heel snel maar tijdens het persen ontstond er paniek bij de artsen. Ze schreeuwden tegen mij dat het kind er NU uit moest. Uiteindelijk is mijn zoontje geboren en woog hij nog geen 2 kilo.’

De artsen deden een aantal testen met hem en dat was niet helemaal goed. ‘Ik was totaal niet voorbereid op het feit dat de testen misschien niet goed zouden uitpakken en hij moest blijven in het ziekenhuis. Ook ik moest blijven vanwege de hoge bloeddruk die niet naar beneden ging. Toen hij maar 1 dag oud was moest hij overgebracht worden naar een ander ziekenhuis vanwege ruimtegebrek. Dat kleine mannetje in een ambulance en wij er in onze eigen auto achteraan. Ik vond het vreselijk.’

'Ik had zulke strakke kaken dat ik nauwelijks meer kon eten.'

In het tweede ziekenhuis ging haar zoontje snel achteruit. ‘Hij kreeg sondevoeding en heeft 5 dagen geen kick gegeven. Hij had gewoon niet genoeg energie. Daarna werd hij gelukkig steeds sterker en na 2 weken mocht hij met sondevoeding mee naar huis. Hij heeft thuis naast borstvoeding ook nog een aantal weken sondevoeding gekregen.’ Acht weken na de bevalling meldde Janneke zich bij de huisarts voor bloeddrukcontrole. ‘Ik merkte toen dat ik niet lekker in mijn vel zat en heb dit ook aangegeven bij de huisarts. Daarom vroeg hij mij of ik het gevoel had of ik mijzelf of mijn kinderen iets zou willen aandoen. Dat gevoel had ik niet, het was een ander gevoel. Een constant gevoel van opgejaagdheid terwijl ik geen energie had. Ik werd weggestuurd met de opmerking dat er veel was gebeurd en dat ik terug moest bellen als het gevoel niet zou verbeteren.’ Na vijf maanden ging Janneke weer aan het werk. Ze had promotie gemaakt tijdens haar verlof en had weer zin om de draad op te pakken. ‘We zaten nog steeds in corona tijd waardoor de kinderopvang vaak op het laatste moment werd afgebeld. Die combinatie van een nieuwe rol en de stress rondom kinderopvang, werd mij teveel. Ik merkte dat ik echt mezelf niet meer was. Ik had zulke strakke kaken dat ik nauwelijks meer kon eten. Ik werd ‘s morgens wakker met de nagels in mijn handpalmen en had stress over dingen die mijn normaal niets zouden doen. Het was totale waanzin. Ik had geen energie meer, had nergens zin in en had constant een opgepompt gevoel wat ik maar niet kwijtraakte. Ik was altijd alert.’

Janneke herkende zichzelf niet meer, meldde dit op haar werk en zocht hulp. Dit was zeven maanden na de bevalling. De drempel om haar huisarts te bellen vond ze - na het eerste gesprek - te groot. ‘Via de huisarts assistent ben ik met EMDR therapie gestart en kwam ik er achter dat ik mijn bevalling en de periode daarna als traumatisch had ervaren. Ik had een post traumatisch stress syndroom ontwikkeld na de bevalling.

Achteraf gezien realiseer ik mij dat de combinatie van het niet voorbereid zijn, de paniek bij de artsen tijdens de bevalling en de onrust daarna, veel meer met mij had gedaan dan ik mij realiseerde. Ik heb in die periode ongeveer 90 verschillende zorgverleners aan mijn bed gehad, verspreid over twee ziekenhuizen, waardoor ik geen enkele rust of vorm van intimiteit heb kunnen ervaren. Tijdens de therapie kwamen er veel emoties los die ik echt nog moest verwerken. Ik ben ook naar een osteopaat gegaan voor mijn lichamelijke klachten. Dat heeft mij ook goed geholpen. Ik kon niet eens op een yoga mat rustig liggen, zo onrustig was ik. Stil zitten of stil liggen lukte mij echt niet.’

Uiteindelijk heeft Janneke een jaar niet kunnen werken en zit ze nog vol in haar herstelperiode. ‘Er speelden ook veel dingen binnen de familie waardoor er veel stress was. Daardoor heeft het misschien wat langer geduurd. Ik merkte ook dat mijn klachten heftiger waren de week voordat ik ongesteld moest worden. Hiervoor heb ik hulp gezocht bij een hormoon coach om deze klachten te verminderen. Ik ben er zeker nog niet helemaal maar ben ook nuchter. Het had ook allemaal ook veel erger kunnen aflopen. Mijn zoon doet het goed en ik ga ook steeds beter. Al heb ik ook geleerd tijdens de therapie dat je je daarmee ook jezelf iets ontzegt. Het altijd maar positief willen zijn zorgt er ook voor dat je het verdriet niet kan doorleven. Dat is wel nodig want anders verwerk je het niet. Altijd maar positief zijn kan ook als vergif werken.’ Met het ziekenhuis heeft Janneke nooit meer contact gezocht om over haar ervaring te praten. Ze wil zich focussen op haarzelf en haar gezin en heeft haar weg gevonden om hiermee om te gaan.