Lizzy van der Ligt (29): ‘Het verhaal van mijn zwangerschap is geen sprookje’

Ze leerden elkaar ruim 5 jaar geleden bijna kennen bij de opening van de nieuwe Levi’s flagshipstore in Amsterdam. Bijna, omdat ze allebei geboekt waren, maar Lizzy was ziek die dag. Via Facebook raakten ze alsnog aan de praat. Zij zat in haar pyjama op de bank, hij kwam haar ophalen voor koffie en is nooit meer weggegaan. 'Ik heb een vreemde in huis genomen. Gelukkig maar want hij bleek de leukste en is er nog steeds.’ Lizzy’s droom was om jong moeder te worden. ‘Ik heb heel goed contact met mijn moeder en oma. Zij zijn allebei jong moeder geworden, mijn moeder was 24 en oma 18. Ik vind het zó leuk dat ze nog zo jong en hip zijn nu, dat wil ik ook voor mijn kind.’

‘Jong moeder worden is mijn droom’

Yuki zag het ook zitten en drie jaar geleden -Lizzy was toen 27 jaar- maakten ze een afspraak: ze zouden nog één zomer losgaan en daarna moest het gebeuren. Het liep anders. ‘Zwanger raken leek mij helemaal chill, dat zou ons binnen een paar weken lukken. Alsof je naar de supermarkt en een tros bananen haalt, zo makkelijk dacht ik er over. Beetje checken af en toe wanneer je ovuleert  en als ons moordende werkschema het toeliet -Yuk en ik zaten vóór corona ongeveer de helft van de tijd in een vliegtuig of hotel ergens ver weg - deden we een gezellige poging. Na een paar maanden lukte het, vlak voordat ik met mijn vader een droomreis ging maken naar Japan.

Ik was super gelukkig natuurlijk, baalde alleen een beetje dat ik nu geen rauwe vis kon eten en niet gezellig cocktailtjes kon drinken met mijn vader. Maar door mijn zwangerschap werd het juist een heel bijzondere reis. We gingen naar tempels speciaal voor zwangere vrouwen en mijn vader maakte foto’s van mij met mijn handen op mijn 9 weken zwangere buik. Heel speciaal. Vlak na terugkomst stond de tweede echo gepland. De echoscopist zag meteen dat er geen hartje meer klopte. Yuk en ik keken elkaar aan en durfden allebei niks te zeggen. Ik wilde niet huilen waar iedereen bij was, ik wilde alleen maar weg. Het leek alsof er geen emotie meer in mij zat.’

‘De echoscopist zag meteen dat er geen hartje klopte’

‘Er hoorde in mijn buik iets te zitten dat leeft, ik kon gewoon niet geloven dat dit was gebeurd. Uithuilen en zo snel mogelijk verder gaan, dat was wat ik wilde. Er was bij mijn vaste ziekenhuis echter geen plek om het op korte termijn weg te laten halen. Dat gaf paniek, ik wilde er niet nog drie weken mee rondlopen. Ik voelde me nog heel erg zwanger, had enorme borsten en rare cravings. Gelukkig was er plek in een ander ziekenhuis. Curretage werd afgeraden in verband met de kans op littekenweefsel, dat kan in de weg zitten bij een volgende zwangerschap. Er werd daarom besloten om een bevalling op te wekken met pillen.

Ik had gelezen dat het lichaam het door die pillen zou afstoten en dat dat voelt als een heftige ongesteldheid. 24 uur nadat ik ze had ingenomen kreeg ik buikpijn en werd ik heel zwaar ongesteld. Het was heel eng, er was zoveel bloed dat het leek of ik dood bloedde. Dat duurde gelukkig niet heel lang. Helaas was niet alles weg en moest de hele behandeling worden herhaald: pillen, buikpijn, heftige bloeding.

De gynaecoloog had na die tweede keer wederom slecht nieuws: er was nog steeds iets achter gebleven. Er volgden allerlei controles door verschillende gynaecologen en iedereen zei iets anders. Er werd een kijkoperatie voorgesteld, waarbij ze een incisie zouden maken in mijn buik en het laatste stukje weghalen. De verloskundige waarschuwde me daarvoor: het litteken dat ik er aan over zou houden zou mij voor altijd herinneren aan de miskraam. Dat vond ik een afschuwelijk vooruitzicht.

‘Ik ging weer roken, drinken, feesten’

Dus toch maar weer proberen met pillen. Deze keer was het succesvol. Het duurde uiteindelijk  in totaal 3 maanden voordat het weer goed kwam en ik weer een keer normaal ongesteld werd. Ik voelde me een mislukte vrouw. Het lukte me niet om een baby te maken en ik mocht al die maanden geen seks hebben. Waarom zou Yuki nog bij mij blijven? Onzin natuurlijk, want ik wist dat hij niet zo dacht. Yuki bleef heel positief, hamerde er op dat het goed zou komen en dat wij straks het allermooiste kind op aarde zouden hebben. Maar daarna lukte het niet meer. Ik kon het niet loslaten, wilde het zo ontzettend graag. Yuki zei: je jinxed het en in zekere zin was dat ook zo.

Na ruim een jaar was ik er klaar mee en heb ik de huisarts om hulp gevraagd. Die was positief, ik was immers ooit zwanger geweest en dus vruchtbaar. We kwamen in aanmerking voor een vruchtbaarheidstraject, maar de wachtlijst was 5 maanden. Toen kwam corona er over heen en leek het alsof we helemaal nooit meer aan de beurt zouden komen. Mijn droom om jong moeder te worden viel stukje bij beetje aan diggelen.

‘Het allermooiste kind op aarde’

Gelukkig kon ik al een telefonische intake doen met de gynaecoloog die mij zou gaan begeleiden. Dat deed me veel goed, alleen al idee dat ik gehoord werd was heel fijn. Mijn zusje had die arts gegoogled en hij bleek dokter te zijn sinds 1990. Die kuttendokter was dus al sinds mijn geboortejaar gespecialiseerd in baby’s maken! Hij gaat mij gewoon een kind geven, dacht ik. We konden tussendoor een paar onderzoeken doen om te kijken of er een vleesboom zat of endometriose. Dat zat er niet. Yuki leverde een potje in en ook dat was helemaal goed. Ik was zo blij dat er weer schot in zat en liet alle spanning los. Ik ging weer roken, weer drinken, weer feesten. En toen was ik ineens zwanger. Zwanger!’

Ik heb heel hard gehuild in mijn eentje. Het voelde alsof er een last van mijn schouders viel. Van ieders schouder eigenlijk, want ik was zo verdrietig geweest de hele tijd. Door mijn moeilijkheden met zwanger raken dachten mijn nichtje en schoonzus dat het wellicht bij hen ook langer zou kunnen duren. Zij waren daarom ondertussen met de pil gestopt en allebei al snel zwanger geraakt. Dat gunde ik hen enorm, maar moeilijk was het wel.

‘Ik verheug me op ons villa Kakelbont-leven’

Gisteren hadden we de 20 weken echo. We zagen een klein mensje, ons mensje! Het gaat zo snel ineens. Alles ziet er goed uit, heel fijn. Zo knap wat ze tegenwoordig allemaal kunnen zien op zo’n echo. Een onbezorgde zwangerschap is dit niet, wel een vrolijke. Mijn miskraam heeft een plek gekregen in ons leven en nu kijken we vooral naar de toekomst. Ik verheug me op ons villa Kakelbont-leven met een rondrennende hond en kat, en straks een baby.  Voor mij was het heel fijn dat Yuki zo positief was. Ik dacht: als hij dat kan, moet ik het ook kunnen. Als hij naast mij was gaan zitten huilen waren we beiden in een negatieve spiraal beland. Nu het gelukt is hebben we het er weer over gehad. Hij vertelde dat hij eigenlijk helemaal niet positief was, maar mij niet nog verdrietiger wilde maken. Deze man is extreem lief. Dus toch nog een sprookje, haha!’

Noot van de redactie: In 2023 kregen Lizzy en Yuki nog een tweede meisje!