Ongewenst kinderloos: een lege buik en lege handen

Zij besluiten het taboe te doorbreken en vertellen hun verhaal aan Cycle. Over zweetaanvallen van de hormooninjecties, functionele seks en hoe je de rest van je leven gaat indelen als het écht niet lukt.

Kim (35) Heeft een kledingwinkel en is 7 jaar samen met Lucas (46). Kim is 6 jaar geleden gestopt met de pil. Zij maakt weinig eitjes aan, hij heeft weinig zaadcellen. In Lucas’ sperma is bovendien een erfelijke genetische afwijking gevonden. Het stel heeft drie ICSI pogingen gedaan, waarvan één in België. Bij vrijwel alle bevruchtingen die tot nu toe tot stand zijn gekomen, bleek de genetische afwijking aan de embryo’s te zijn doorgegeven. Enkele bevruchte eitjes nestelden niet in. Kim en Lucas weten nog niet of ze met een nieuwe behandeling willen beginnen.

Sandra (34) Is manager in de financiële dienstverlening en 5 jaar samen met Milan (37). Sandra en Milan proberen sinds twee jaar een kind te krijgen. Onderzoek heeft uitgewezen dat Sandra onverklaarbaar onvruchtbaar is, Milans sperma is van verminderde kwaliteit. Het stel heeft 5 IUI- behandelingen achter de rug en start binnenkort met een IVF-traject.

Nadine (32) Is werkzaam in de financiële wereld en ruim 10 jaar samen met Patrick (28). In 2017 stopte Nadine met de pil. Ruim 3 jaar later is ze één keer in verwachting geweest, eindigend in een miskraam. Er zijn verschillende onderzoeken gedaan, waarbij geen oorzaak kon worden gevonden. Omdat het stel nog geen 30 is stellen artsen zich terughoudend op, maar binnenkort mogen ze dan toch beginnen aan een medisch traject.

Hebben jullie altijd al een kinderwens gehad?

Kim: “Als klein meisje wilde ik al moeder worden, ik ben er nooit vanuit gegaan dat het niet zou lukken. Ik heb veel nagedacht over waarom het verlangen zo diep zit. Mijn gevoel zegt dat het in je lichaam zit, in het hele ‘zijn’ van een vrouw. Ik geloof dat rammelende eierstokken echt bestaan.”

Sandra: “Ik droomde nooit van trouwen en kinderen krijgen. Mijn focus lag op studie en werk. Pas toen rond mijn dertigste om mij heen steeds meer baby's werden geboren, ontstond de drang om moeder te worden. Ik had er echter vanaf het begin al geen goed gevoel bij. Mijn moeder heeft mij gekregen en daarna lukte het niet meer. Mijn tante had endometriose en was onvruchtbaar. Van kinds af aan ben ik geconfronteerd met de mogelijkheid dat je geen kinderen kon krijgen.”

Nadine: Altijd. Ik ken Patrick vanuit mijn jeugd en we hebben samen systematisch het rijtje afgevinkt: studeren, werken, samenwonen. Toen dat op orde was hebben we de pil in de prullenbak gegooid en zijn ervoor gegaan. Het loopt helaas anders dan gedacht.”

Kim en Sandra, jullie hebben verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan. Wat doet dat fysiek met je?

Kim: “De hormoonprikken geven een gevoel alsof je continu ongesteld moet worden. PMS, maar dan dan to the max. De medicijnen moesten de eicelrijping bevorderen, waardoor er op gegeven moment 10 eitjes in mijn buik zaten. Dat voelde alsof ik drie maanden zwanger was.”

Sandra: “Ik wilde eigenlijk geen hormonen, want weet niet wat die op lange termijn voor uitwerking op mijn gezondheid kunnen hebben. Maar ik ben ze uiteindelijk wel gaan injecteren en voelde me daardoor op zijn zachtst gezegd niet top. Enorme zweetaanvallen, kortademigheid, slecht slapen, labiel. Het is een eng gevoel om jezelf niet onder controle te hebben.”

En mentaal?

Kim: “Van de hoge dosis hormonen word ik emotioneel en prikkelbaar. Mijn gevoel gaat alle kanten op. Van hoop en blijdschap naar totaal verdriet en onzekerheid.”

Sandra: “Ik heb nu 3 maanden pauze. Dat moest, want het beheerste mijn leven. Het werd te zwaar. De IUI behandelingen zijn vooral erg onwerkelijk. Op de fiets naar het ziekenhuis, in de wachtkamer zitten tot je aan de beurt bent, vijf minuten op een behandeltafel liggen, waarbij opgewerkt zaad van Milan in mij wordt gespoten en dan op de fiets weer terug naar huis. Daar begint het wachten, dat is het ergst van alles. Ik heb iedere keer hoop. Na een week krijg ik zwangerschapsverschijnselen, voel ik dat mijn borsten gaan opzetten enzovoort. Maar die verschijnselen kunnen ook ontstaan door de hormonenkuur en dat maakt het heel verwarrend.”

Nadine: “Ik heb - voor we besloten zwanger te worden- 4 jaar lang de pil doorgeslikt zonder stopweek, omdat ik veel pijn had tijdens mijn menstruatie. Die pijn is nu weer ten volle terug en dat is zowel fysiek als emotioneel zwaar nu een zwangerschap uitblijft. "

Waar ligt de grens voor jullie?

Kim: “Ik vond kinderen krijgen altijd een geschenk. Je moet de natuur zijn werk laten doen, niet forceren. Totdat mijn eigen eierstokken gingen rammelen. De oerdrift blijkt groter dan het verstand en dan ga je toch je grenzen verleggen. In begin heb ik altijd gezegd dat ik niet meer dan 3 pogingen zou doen. Maar wie weet lukt het nog. We denken dus toch over een 4e poging. Echter, de kans dat het lukt is mega klein. We moeten het naast ons neerleggen op gegeven moment. Tegelijkertijd ben ik heel bang voor de definitieve nee.”

Sandra: “Dat kan ik niet inschatten. Aan het begin van ons traject vond ik IVF te heftig en nu heb ik dat toch gedaan. Waar het eindigt? Geen idee.”

Nadine: “Moeilijke vraag. We zagen laatst een stel op tv waarbij het na dertig pogingen nog steeds niet was gelukt. Waar ga je de grens trekken? Ook financieel wordt het een ding. Nu al - al die ovulatie- en zwangerschapstesten lopen flink op - maken we er grappen over: ons kind krijgt de eerste 5 jaar geen zakgeld want hij of zij heeft al genoeg gekost.”

Adoptie, draagmoederschap of een spermadonor?

Kim: “Lucas heeft 2 kinderen uit een eerdere relatie - echt een wonder- en hoezeer ik ook van hen hou en ze gek knuffel, het zijn niet mijn eigen kinderen. Dat is een worsteling die in veel gezinnen met kinderen van een ex speelt. Ik wil niet het risico lopen dat Lucas datzelfde ervaart bij ons kind, dus voor mij zijn dit geen opties.

Sandra: “Dat is allemaal geen optie voor ons. Pleegkinderen wellicht, maar dat voelt nog heel ver weg.”

Nadine: “We gaan er nog steeds van uit dat het gewoon lukt. Op dit moment is het dus een stap te ver. Maar als het op gegeven moment niet lukt en de kinderwens wordt groter, dan is adoptie zeker een mogelijkheid. Draagmoederschap of een spermadonor willen wij niet. Er is geen medische oorzaak aan te wijzen bij ons dus die opties voelen voor ons heel onnatuurlijk.”

Hoe ga je om met zwangerschappen en kinderen in je omgeving?

Kim: “Ik leef mijn leven maar word er dagelijks mee geconfronteerd. Vriendinnen raken zwanger, overal zijn baby's. Het brengt een eigenschap in mij naar boven die ik niet leuk vind: jaloezie. Daar ben ik niet trots op, maar het zit er. Ik weet dat ik daar over moet gaan praten met iemand, want ik zal hier de rest van mijn leven mee om moeten gaan.”

Sandra: “Ik ben niet jaloers aangelegd en gun het mijn vriendinnen enorm dat ze kindjes krijgen. Maar momenteel is er ongeveer elke maand een babyshower en soms vind ik het moeilijk om de zwangerschap van een ander te vieren. Dan komt de angst dat het voor mij nooit goed komt extra naar boven. Met één vriendinnetje kon ik daar goed over praten, bij haar ging het ook moeilijk. Maar zij is nu toch zwanger geraakt. Ik ben blij voor haar, maar confronterend is het wel.”

Nadine: “De druk van buitenaf is best groot. Als ik een keer geen wijntje drink op een feestje hoor ik standaard: ‘Oh moeten jullie ons iets vertellen?’ Ook zie ik op social media allerlei zwangerschappen voorbij komen. Dat raakt me. Wat erg helpt is mijn blog Waarblijftdieooievaar.jouwweb.nl en instagramaccount @waarblijftdieooievaar. Daar probeer ik het taboe te doorbreken en schrijf ik een en ander van me af en heb ik contact met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.”

Hoe zou je willen dat men met jouw kinderwens omgaat?

Kim: “Het is fijn dat er belangstelling wordt getoond. Maar stel vragen over kinderen liever pas als je iemand iets beter kent, vooral om jezelf een vervelende situatie te besparen. Mensen gaan er van uit dat je kinderen kunt krijgen en roepen in mijn winkel regelmatig vanuit het pashokje: ‘Joh wordt het niet eens tijd voor kinderen?’ Als ik antwoord dat wij geen kinderen kunnen krijgen, schrikken ze. Dat geeft 9 van de 10 keer een ongemakkelijk moment.”

Sandra: “Ik begrijp de vraag wel, een paar jaar geleden stelde ik ‘m ook zonder erbij na te denken. Nu weet ik dat er heel wat achter kan zitten.”

Nadine: “Ik hoop op begrip als ik eens chagrijnig ben. En dat niet meteen alle alarmbellen afgaan als ik een keer geen wijntje drink. Mensen bemoeien zich soms teveel met ons.”

Maakt het je wel eens boos?

Kim: “Ik erger me vooral aan het feit dat 80% van de moeders klaagt over hun kinderen. Geef mij die duizend slapeloze nachten! Geef mij dat jengelende kind! Ik onderschat het moederschap heus niet, maar voor iemand die geen kinderen kan krijgen is het vrij confronterend.”

Sandra: “Boos niet, wel ongemakkelijk. Ik heb net een nieuwe baan en daar weten ze het niet. Mijn manager is zelf vader van 2 en heeft al meerdere keren de opmerking ‘Wacht maar totdat jij kinderen hebt’ gemaakt. Tja. "

Nadine: “Eerder verdrietig. Ik ben anders in het leven gaan staan en dat heeft een negatieve invloed op mijn vriendschappen. Dat komt nog eens bovenop het verdriet dat ik al heb om onze kinderloosheid.”

Wil je meer lezen over de emotionele rollercoaster van een onvervulde kinderwens? Lees hier de tips en adviezen van Cycle expert en medisch psychotherapeut Cobie Lutters.

Hoe staan jullie partners er in?

Kim: “Ik denk dat het wel een klap voor zijn mannelijkheid was toen hij hoorde dat zijn spermakwaliteit laag was. Goed zaad hebben is toch een ‘mannendingetje’. Hij wil heel graag samen een kindje maar vindt het het allervervelendst voor mij. Ik moet altijd huilen als we er over praten, dus een gewoon gesprek is moeilijk. Terwijl hij me heel graag wil steunen. Maar Lucas kent mij op mijn kwetsbaarst en ik weet dat hij er ook verdriet van heeft. Dat maakt het beladen.”

Sandra: “We hebben veel steun aan elkaar. Bij hem was in het begin de kinderwens groter dan bij mij. Dat is nu afgezwakt doordat het zo moeizaam gaat, terwijl mijn kinderwens juist is gegroeid. Enerzijds is dat moeilijk, omdat hij nu meer afstand heeft van het onderwerp dan ik. Maar anderzijds voel ik daardoor geen druk van hem, dat is fijn. Voor hem is het moeilijk om aan te voelen hoe het met mij gaat. Ik voel me een faler en heb het gevoel dat ik hem teleurgesteld heb omdat het niet lukt. Dat is allemaal lastig te begrijpen voor hem.”

Nadine: “Patrick wil zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, maar ik zie het juist als ons eindstation. Natuurlijk wil ik liever gisteren dan vandaag een kind, maar als het in het ziekenhuis niet lukt, dan heb ik geen mogelijkheden meer. Dat is heel definitief. Daar staan we momenteel verschillend in.”

Is vrijen nog leuk?

Kim: “Het is lange tijd een functioneel ding geweest, waarbij ik het gevoel had dat mijn lichaam faalde. Ik heb veel verdriet gehad en bouwde een muur om me heen. Dan voelde ik me niet sexy en dat hielp natuurlijk ook niet mee. We praten er nu veel over dat vrijen weer leuk moet worden. Niet iets om kinderen te maken, maar omdat we elkaar écht leuk vinden. Ik ga met iemand praten om dat een plek te geven en er wat relaxter en minder emotioneel mee om te gaan.”

Sandra: “Ik vind het nog steeds heel fijn en leuk. Maar tijdens mijn ovulatie wordt het een beetje een ‘moetje’. Verplicht om de dag of zelfs iedere dag, ook als je geen zin hebt. Daar kunnen we samen ook wel weer om lachen.”

Nadine: “Gelukkig hebben we er nog steeds plezier in. Maar we letten wel op dat we het op het juiste moment -tijdens mijn eisprong- doen.”

Heb je behoefte aan tips om je vruchtbaarheid te vergroten? Lees dan hier verder.

Hoe zien jullie een toekomst zonder kinderen voor je?

Kim: “Ik probeer deep down te voelen dat het oké is om kinderloos te blijven. Tussen Lucas en mij zit het dieper dan alleen een gezamenlijke kinderwens. We gaan verder met ons eigen bedrijf, weekendjes weg, uit eten en op reis. Ik heb een topleven en dat blijft zo.”

Sandra: “Daar wil ik nog niet niet aan denken. Het geeft een soort paniek want iedereen heeft een gezin. Wat ga ik doen, wat wordt mijn bestemming in het leven? Ik weet dat het negatief klinkt en dat er genoeg dingen zijn waarmee ik mijn leven een doel kan geven, maar dat kan ik nu even niet inzien.”

Nadine: “Ik weet niet of ik dat kan accepteren. We zijn op de aarde gezet om ons voort te planten. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin, als vrouw zijnde faal ik als dat niet lukt.”