borsten. fascinerend eigenlijk, die twee heuvels

Ze zijn groot of klein, flink aanwezig of nauwelijks opvallend. Ze erotiseren, winden op, groeien, voeden, lekken of doen soms zelfs pijn. Ze staan recht vooruit of hangen misschien al op half zes? Misschien loop je er wel graag mee te koop of bedekt je ze niets liever onder een laag stof. Jarenlang zijn borsten al het onderwerp van menig gesprek, bedenk ik me als ik mijn eigen boezem in de badkamerspiegel inspecteer. Fascinerend eigenlijk, die twee heuvels.

Vervolgens loop ik in slechts mijn onderbroek naar de woonkamer. Mijn lange lokken vallen net over mijn tepels. “Jezus Lola, je mag blij wezen dat mijn huisgenoot er niet is!” zegt hij terwijl hij zijn ontbijt naar binnen werkt. “Schuif eens naar achteren.” commandeer ik. Als zijn stoel naar achter is geschoven, ga ik op zijn schoot zitten met mijn gezicht naar hem toe. “Lola, ik was even aan het eten.” Zonder erop in te gaan vraag ik: “Ben jij een borsten of meer een billen man?” Hij lacht en aan zijn blik te zien, is hij zijn ontbijt alweer vergeten. “Mm, eens kijken” en hij legt zijn handen op mijn voorgevel. “Je borsten vullen mijn beide handen. Cup C?” vraag ie met een knipoog. Voordat ik kan reageren, verplaatst hij zijn handen naar mijn billen. “Maar, die billen van jou.” zegt hij terwijl ik in mijn nek wordt gekust. “Dus, billen of borsten?” vraag ik. Borsten is zijn antwoord, als hij mij steviger tegen zich aandrukt. In een fractie stap ik van zijn schoot af. “Lo, waar ga je naar toe?” vraagt ie verbaast. “Je was toch aan het ontbijten?” zeg ik. “En schiet eens een beetje op, mijn ouders verwachten ons over een uurtje.”

Precies op tijd arriveren wij bij mijn ouderlijk huis. Hoewel mijn vriendinnen het vroeger een verademing vonden om bij ons over de vloer te komen, nam ik zelf zelden iemand van het andere geslacht mee. Bij mijn ouders weet je het namelijk nooit. Zo is over seks praten geen taboe, maar daar kijk je volgens mij niet van op. Ze zeggen niet voor niets, de appel valt niet ver van de boom. Hoe dan ook, een potentiële partner voorstellen is toch altijd zenuwslopend? Het moment van de waarheid. Ik heb nog geeneens twee stappen binnen gezet, als mijn vader heel nonchalant zijn hand naar hem uitreikt: “Dus jij neukt mijn dochter?” De toon is meteen gezet.

“En? Waar hebben mijn vader en jij het nog over gehad?” vraag ik als we weer in de auto zitten. Hij reageert: “Gewoon, over het leven.” “Hebben jullie nog over mij gepraat?” vraag ik totaal niet subtiel. Hij reageert met een grijns: “Oh ja wel, hoor.” “Nou vertel!” antwoord ik direct. “Je vader zei: Aan een meisje als Lola heb je, je handen vol. Toen dacht ik alleen maar, man je moest eens weten.”